As mans do Vento

 

“Después del silencio

lo que más se acerca a expresar lo inexpresable

es la música” Aldous Huxley

 

  E o silencio tamén é música

É vital sentir o aire, non digo xa respira-lo. Sentir o tacto do aire, o vento frío, lene, dunha tarde de inverno tensando a faciana de barba vella recén recortada. O aire como tónico, nota dominante dun acorde.

Recoller o aire nun fotograma, retratar o vento... ilusión, desafío, quen sabe.

Unha velada de jazz (17-III-2001). Barbara Hendricks prestaba voz e alma a composicións dos Gershwin. Geoff Keezer, sentado diante do piano, golpetexaba as súas teclas; a luz e a distancia mostraban só o movemento, non se podía parar a imaxe dos seus dedos.

Como é o aire? Onde está? Non podo colle-lo ou sí?. A trompeta soa co aire que o músico apreixou. Interpretes que apañan e modelan coas suas mans o invisíbel, fan-nos perceber as súas formas sonoras.

“...Me felicito por ser y por haber nacido,

por mis pulmones que llevan y me traen el aire,

porque cuando respiro siento que el mundo todo entra en mi

y sale con algo mío...”  

///

“...Las espirales de este tiempo que se esfuma

te traerán en el olor de las azaleas

esta mujer que cantó

contra Penélopes

para un sordo Ulises navegante.” Gioconda Belli. El ojo de la mujer

A música, territorio sublime, percepción única e persoal onde buscamos e atopamos a fita para pegar os nosos sentementos. Un lugar fiable para gardar a nosa memoria íntima, esa fita que volta e esperta o sentemento durmido.

O intérprete-músico trasmite-nos, non tanto o seu sentemento como a intensidade del; e sucede, é quen de conmover-nos.

Sobre o soporte fotográfico pegamos tamén as formas, as cores, as luces da memoria. Instantáneas que prentendemos gardar na retina entornando os ollos, tentando dilatar o tempo. Apnea, contención, foto, disparo de obturador. Estirar a imaxe para gardar a nota, o compaso, o cerne da frase coa que identificar un momento. Identificar-nos, buscar-nos, saber-nos un pouco máis.

Fotografiar as mans que recollen o vento, “aire en movemento”, recollen ou crean? Ou modelan para inquerir-nos, lembrar-nos... Son ese repouso onde descansar, son a casa da memoria.

A música evoca paisaxes que percorre e debuxa suspendida no aire, harmonías naturais, silencios...

”Fraga,

corazón adormecido en brétemas.

Dende o branco esconxuro do silencio

xurde un canto.

Coma un fío de amor

entre ningures,

a vida,

coma un canto.” Francisco X. Fernández Naval. Días de Cera

 

a morte, o alen... incertidume

e tamén estridencias, enharmonías, disonancias, desequilibrios apuntalados con artificios urbanizantes

"Non era, non

un paxaro quen cantaba.

Era o semáforo

que enchía o espacio

de rechouchíos

brancos." Francisco X. Fernández Naval. Días de Cera

A música chama-me e ilumina moitos pasados non vividos, pero asi e todo proprios.

Home-natureza. Nun principio mui cerca, identificados, o home parte dun todo, no medio, non no centro. Seguiu a construcción do protagonismo de especie: doma, equilibrio artificial, fráxil, inestable. -A mesma man materna que acariña, está pousada sobre as teclas dun piano, sublimación, paradigma da cultura positiva. E fóra un osasis de arroz, algodón e paltas, unha avenida de cocoteiros, unha outra expresión suprema de cultura sen urbanizar, agricultura achegada á Terra; deserto e selva de Sechura adaptado aos predecesores. Kilómetros de canles preincaicas permitindo a arrogancia do piano. No medio do salvaxe-domado a man-matriz aloumiña as teclas do piano que, submiso, busca a aceptación da nai grande, a Pachamama. Toca pedindo permiso aos paxaros.

“... los árboles abrazan árboles

una canción besa otra canción.” Luis Cernuda

E as historias se suceden, se removen e asentan no noso maxín, se fan máis nosas, definen-nos, identificándo-nos. Coa música as revivimos unha e outra vez, limpando-as, amañando-as e retocando-as no noso estaribel interior, sen añoranzas, para poder subir ao chanzo seguinte, actualizar, viver. Non esquecer, mais saber que agora somos máis grandes.

“... nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos,

aunque a veces nos guste una canción.” Jaime Gil de Biedma. Moralidades

 

"Un cálido sonido sube lento,

gorgotea en el saxo casi, casi axfixiado.

El piano da diente con diente; y le acompaña,

llorando y delirando, la trompeta.

La batería suena, ya fuera de este mundo,

y el violón si llora es detrás de algún muro.

Estoy tan solo, amigos, como ese clarinete,

y tan enamorado como el trombón de varas.

Estoy tan loco, amigos, como la batería,

y tan lo que no digo como el contrabajo,

mientras suena el piano tecleando un secreto." Gabriel Celaya. Jazz

 

Xacobe Meléndrez Fassbender . Cecebre, 12 de xuño de 2002